24 NISAN / APRIL 24

Gece 3te kalkip yola cikiyoruz kafa lambalariyla. Rota cok teknik bir rota, hemen hemen zirveye kadar hep sabit hat kullanmak gerektiriyor. Ilk kisim baya bir kayalik, dolayisiyla buyuk botlar ise yaramayacagindan onlari cantaya atip tasiyoruz, daha hafif botlarla tirmanisa basliyoruz. 2 saat kadar kayalarin uzerinde cok dik yerlerden gectikten sonra, kar ve buzun daha belirgin oldugu yere geliyoruz, burada ayakkabi degistirip kramponlari takiyoruz. Biran ayak parmaklarimin tamamen dondugu hissine kapilip panik oluyorum. Baya ugrasiyorum acabileyim diye ama nafile. Ama yurumeye basladiktan hemen sonra kendilerine geliyorlar, ben de rahat bir nefes aliyorum. Yine cok dik parkurlar geciyoruz, bu arada halihazirda zirveye ulasmis ve donus yolunda olan ekiplerle karsilariyoruz, hepimiz ayni ipi kullandigimizdan herbiriyle yuzyuze geliyoruz birbirimizi gecerken. Inenlerden biri de Renan Ozturk. Cok unlu bir dagci/fotografci/film yapimcisi ve The North Face sporcusu. (Amerika’da dogup buyumus, Turkce bilmiyor malesef.) Selamlasiyoruz, geri ana kampa doneceklerini ve duruma son kez bakacaklarini soyluyor. Bu sezon Sherpalar uzerinde bir belgesel yapmak icin gelmisti Everest’e.

Zirvede birseyler yiyip icip, fotograf cekip cok gec olmadan inise geciyoruz. Yuksek kampa geri vardigimizda kendimizi iyi hissettigimiz icin sadece birkac saat dinlenip cadirlari toplayip asagiya inmeye karar veriyoruz. Lobuche’nin ana kampina vardigimizda tanidik bir yuz goruyorum. yine cok unlu bir dagci olan ve yillardir Everest’e ekspedisyon duzenleyen Dan Mazur. Yillar once bir sunumunu izlemistim, sonrasinda tanisip sohbet etme sansim olmustu. Gidip kendimi tekrar tanitiyorum. Aa Gulnur, sana birisi benim telefonumdan text mesaji yolladi diyor. Amerika’daki ofislerini birisi aramis bana ulasilabilecek bir telefon numarasi sormus, ofisteki calisan da Dan Mazur’a text mesaji atmis. Ne acaip bir durum diye sasirdik, gulduk de. Benim icin ofis calisanina “kendisini gordum, iyi” diye geri mesaj atmaya soz verdi eger sinyal olan bir yerlerden gecerse. Ne alaka Dan Mazur araciligiyla biri bana ulasmaya calisiyor.

…………………………………………..

We get ready and head out with headlamps on around 3:30am. It is a rather technical route and requires fixed lines all the way to the top. The first section is very rocky, with big slabs that are now slippery due to the snowfall the night before. I feel we are covering this section in dark - I feel super content that I am not seeing where I am right now. After about 2 hours we switch shoes and put on crampons. I don’t feel my toes big time and get scared a bit. We start walking and in 10 minutes or so, all is good again. We are crossing steep sections on snow/ice and come across other climbers on their way down. One of them is Renan Ozturk with his tripod sticking out of his pack. He tells me he will be going back and sticking around the base camp some more. He was there to make a documentary film about Sherpas this season.

We eat and drink a little and take pictures on the summit before heading down. Rosier does a head stand and I do push ups with my backpack and crampons on. We lose it for a few minutes there. Pumped, we head down. We feel good when we come back to high camp and decide to go all the way down after resting for an hour or so. I come across Dan Mazur whom I met several years ago after a presentation he made in the bay area. I introduce myself again and as soon as he hears my name, he tells me that he got a text message about me a day ago!!! WTF is the first thing in my mind. He shows me the message - yes, someone - we don’t know whom - asks about me. Why through him we don’t have a clue. He promises to reply when he gets a signal saying that he saw me and that I am ok. As when I think nothing can get weirder around here. 

Lobouche zirve / Lobouche summit

Lobouche'de sabit hatlarda son kismi inis / Coming down the last section on fixed lines on Lobuche

Text mesajina bakarken / Checking the crazy text message

23 NISAN / APRIL 23

Lobouche yuksek kampina vardik ogleden sonra. Biraz dinlenip, birseyler yiyip, gece 3 gibi zirveye dogru yola cikacagiz.

…………………………………………..

We reached Lobuche high camp in the afternoon. We’ll rest here a bit and head up around 3am in the morning.

22 NISAN / APRIL 22

Ekibimizin kalan uyeleri de ayriliyor bu sabah ana kamptan. Bir tek ben ve Fiona kaliyoruz. Joby Godwyn’in ekibiyle konusuyoruz. O zaten cigdan hemen sonra ayrilmis, yeni haberimiz oluyor. Discovery Channel ve NBC politik herhangi birseyin parcasi olmak istemedigi icin cekiyor projeyi hemen. Kalanlar da belki bir umut dag tirmanmaya acilir diyorlar bizim gibi. BIr yandan da ana kampta oturup durmayalim diye yakinlardaki 6000 kusur metrelik Lobuche dagina tirmanmaya karar veriyoruz kalan 3-5 kisiyle. Esyalarimizi de eski kamp yerimizden onlarin kamp yerine getiriyoruz. Boyle kisa kisa anlatiyorum ama her bir asama acaip efor gerektiren seyler. Bir kamptan bir kampa yurumek icin bile her seferinde kayalarin ve buzlarin arasindan yol bulmak gerekiyor. Nefes nefese bogazimiz kuru, usuyerek bir kamptan otekine saatlerce gidip gelmek, olup bitenleri anlamaya calismak zaten kederli halimizin ustune bizi cok yoruyor. Sadece fiziksel yorgunluk degil, uzuntu, keder ve bikkinlik hepsi bir arada. Lobuche icin de izin almak gerekiyormus, bir de onun organizasyonu, esyalarin ayrilmasi duzenlenmesi vs 4 gunluk bir plan yapiyoruz. Yola cikmadan once ana kampin orta yerinde cigda kaybettiklerimiz icin yapilan ve kamptan herkesin katildigi torene katiliyoruz. Gozyaslari sel… Budist toren bittikten sonra Sherpalar hukumetten isteklerini okuyorlar bir bir. David Breashears, Russel Brice, David Hahn gibi Everest’in onemli isimleri de soz aliyor ve Sherpalarin isteklerini desteklediklerini acikliyorlar. Sonra da bu sezon tirmanmayacagini aciklayan ve imza atan Sherpalarin isimleri okunuyor tek tek (300den fazla). Sonra herkes dagiliyor, biz de Lobuche icin yola cikiyoruz. Hem aklimatize olmak hem de ana kamptan ayrilmak iyi gelecek. Dondugumuzde belki birseyler daha da belli olur ve biz de bir karar verebiliriliz. Cok emek verdim buralara gelebilmek icin, 10 yildan fazla bir surecten bahsediyoruz, sadece fiziksel bir hazirlik degil bu. Neyse… O yuzden kalan son enerjimi de kullanmaya karar veriyorum ve en azindan dondugumde her yolu denedim diyebilmek istiyorum (baskalarina degil, kendime bunu soyleyebilmem onemli benim icin) dagin yarisindan cogu bosalmis olmasina ragmen.

..................................................

The remaining teammates leave the mountain this morning. Only me and Fiona are left at the camp. We talked to Joby Godwyn’s team. Turns out he left immediately right after the avalanche - we are just finding out. Discovery Channel and NBC pull out the project since they don’t want to be involved something potentially very political than it already is. There are a few people still sticking around hoping maybe it is still possible to climb. Along with them, we decide to climb a nearby peak Lobuche to use the waiting time to acclimatize and to stay in shape. This requires to get organized with the others, apply for a permit, etc. We also have to transfer our duffle bags to another camp site where there are still others. This is like a very short summary - I find talking to others, trying to decide what to do, re-organizing gear etc utterly tiring on top of the emotional exhaustion. Anyway, I’ll get over it. There is a Puja ceremony in the middle of the base camp for for the lost Sherpas. I cry my guts out there again. Sherpas read their demands from the government one by one. Important names like David Breashears, Russel Brice, David Hahn also give speeches supporting Sherpa. They then read the names of the 300+ Sherpa who declared they won’t be climbing this season. After that is over, we are on our way to our 4-day Lobuche escape. Hopefully, things will clear our more when we get back. Again I don’t feel like going back yet. This has been such a long journey for me, so much effort, so much time. I jet want to make sure I tried everything even though more than half of the base camp is empty now. I just want to be able to sleep well knowing I did everything I could - I need it for myself not for anyone else.

Kaybettiklerimiz icin Puja toreni / Puja ceremony for those we lost